Naar inhoud springen

Argentijns voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Argentinië
Vlag van Argentinië
Bijnaam La Albiceleste
FIFA-ranglijst 1 Stabiel (20 juni 2024)
Hoogste ranking 1e (maa 2007, okt 2007-jun 2008, jul-okt 2015, apr 2016-maa 2017, apr 2023-jun 2024)
Laagste ranking 24e (aug 1996)
Associatie AFA
Bondscoach Vlag van Argentinië Lionel Scaloni
Stadion wisselend
Meeste interlands Lionel Messi (187)
Topscorer Lionel Messi (109)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Uruguay Uruguay 2–3 Argentinië Vlag van Argentinië
(Montevideo, Uruguay; 16 mei 1901)
Grootste overwinning:
Vlag van Argentinië Argentinië 12–0 Ecuador Vlag van Ecuador
(Montevideo, Uruguay; 22 januari 1942)
Grootste nederlaag:
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije 6–1 Argentinië Vlag van Argentinië
(Helsingborg, Zweden; 15 juni 1958)
Vlag van Uruguay Uruguay 5–0 Argentinië Vlag van Argentinië
(Guayaquil, Ecuador; 16 december 1959)
Vlag van Argentinië Argentinië 0–5 Colombia Vlag van Colombia
(Buenos Aires, Argentinië; 5 september 1993)
Vlag van Bolivia Bolivia 6–1 Argentinië Vlag van Argentinië
(La Paz, Bolivia; 1 april 2009)
Vlag van Spanje Spanje 6–1 Argentinië Vlag van Argentinië
(Madrid, Spanje; 27 maart 2018)
Wereldkampioenschap
Optredens 19 (eerste keer: 1930)
Beste resultaat Winnaar (1978, 1986, 2022)
Copa América
Optredens 44 (eerste keer: 1916)
Beste resultaat Winnaar (1921, 1925, 1927,1929, 1937, 1941, 1945,1946, 1947, 1955, 1957,1959, 1991, 1993, 2021, 2024)
FIFA Confederations Cup
Optredens 3 (eerste keer: 1992)
Beste resultaat Winnaar (1992)
Thuis
Uit

Het Argentijns voetbalelftal is een team van mannelijke voetballers dat Argentinië vertegenwoordigt in internationale wedstrijden en competities. Het land werd driemaal wereldkampioen, won zestien keer de Copa América, eenmaal de Confederations Cup en tweemaal goud op de Olympische Spelen. Het heeft een grote rivaliteit met buurland Uruguay. De interlands tussen deze twee landen zijn de vaakst gespeelde van alle interlands tussen FIFA-leden. Daarnaast zijn ook Brazilië, Engeland en Duitsland bijzondere rivalen voor de Argentijnen.

Prestaties op eindrondes

[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap voetbal

[bewerken | brontekst bewerken]
Wereldkampioenschap voetbal
Jaar Ronde Eindstand Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Uruguay 1930 Tweede 2e 5 4 0 1 18 9
Vlag van Italië (1861-1946) 1934 Eerste ronde 9e 1 0 0 1 2 3 (kwal.)
Vlag van Frankrijk 1938 Teruggetrokken
Vlag van Brazilië 1950 Teruggetrokken
Vlag van Zwitserland 1954 Geen deelname
Vlag van Zweden 1958 Groepsfase 13e 3 1 0 2 5 10 (kwal.)
Vlag van Chili 1962 Groepsfase 10e 3 1 1 1 2 3 (kwal.)
Vlag van Engeland 1966 Kwartfinale 5e 4 2 1 1 4 2 (kwal.)
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Tweede ronde 8e 6 1 2 3 9 12 (kwal.)
Vlag van Argentinië 1978 Winnaar 1e 7 5 1 1 15 4
Vlag van Spanje 1982 Tweede ronde 11e 5 2 0 3 8 7
Vlag van Mexico 1986 Winnaar 1e 7 6 1 0 14 5 (kwal.)
Vlag van Italië 1990 Tweede 2e 7 2 3 2 5 4
Vlag van Verenigde Staten 1994 Achtste finale 10e 4 2 0 2 8 6 (kwal.)
Vlag van Frankrijk 1998 Kwartfinale 6e 5 3 1 1 10 4 (kwal.)
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Groepsfase 18e 3 1 1 1 2 2 (kwal.)
Vlag van Duitsland 2006 Kwartfinale 6e 5 3 2 0 11 3 (kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Kwartfinale 5e 5 4 0 1 10 6 (kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Tweede 2e 7 5 1 1 8 4 (kwal.)
Vlag van Rusland 2018 Achtste finale 16e 4 1 1 2 6 9 (kwal.)
Vlag van Qatar 2022 Winnaar 1e 7 4 2 1 15 8 (kwal.)
Vlag van Verenigde Staten Vlag van Canada Vlag van Mexico 2026 Kwalificatie
Totaal 3 titels 18/22 88 47 17 24 152 101

Confederations Cup

[bewerken | brontekst bewerken]
FIFA Confederations Cup
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Saoedi-Arabië 1992 Winnaar 1e 2 2 0 0 7 1
Vlag van Saoedi-Arabië 1995 Tweede 2e 3 1 1 1 5 3
Vlag van Saoedi-Arabië 1997 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1999
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2001
Vlag van Frankrijk 2003
Vlag van Duitsland 2005 Tweede 2e 5 2 2 1 10 10
Vlag van Zuid-Afrika 2009 Niet gekwalificeerd
Vlag van Brazilië 2013
Totaal 1 titel 3/9 10 5 3 2 22 14

Copa América

[bewerken | brontekst bewerken]
Zuid-Amerikaans kampioenschap overzicht
Jaar Ronde/positie Wed. W G V DV DT
Vlag van Argentinië 1916 Tweede 2e 3 1 2 0 7 2
Vlag van Uruguay 1917 Tweede 2e 3 2 0 1 5 3
Vlag van Brazilië 1919 Derde 3e 3 1 0 2 7 7
Vlag van Chili 1920 Tweede 2e 3 1 2 0 4 3
Vlag van Argentinië 1921 Winnaar 1e 3 3 0 0 5 0
Vlag van Brazilië 1922 Vierde 4e 4 2 1 1 6 3
Vlag van Uruguay 1923 Tweede 2e 3 2 0 1 6 6
Vlag van Uruguay 1924 Tweede 2e 3 1 2 0 4 4
Vlag van Argentinië 1925 Winnaar 1e 4 3 1 0 11 4
Vlag van Chili 1926 Tweede 2e 4 2 1 1 14 3
Vlag van Peru 1927 Winnaar 1e 3 3 0 0 15 4
Vlag van Argentinië 1929 Winnaar 1e 3 3 0 0 9 1
Vlag van Peru 1935 Tweede 2e 3 2 0 1 8 5
Vlag van Argentinië 1937 Winnaar 1e 6 5 0 1 14 5
Vlag van Peru 1939 Niet deelgenomen
Vlag van Chili 1941 Winnaar 1e 4 4 0 0 10 2
Vlag van Uruguay 1942 Tweede 2e 6 5 0 1 21 6
Vlag van Chili 1945 Winnaar 1e 6 5 1 0 22 5
Vlag van Argentinië 1946 Winnaar 1e 5 5 0 0 17 3
Vlag van Ecuador 1947 Winnaar 1e 7 6 1 0 28 4
Vlag van Brazilië 1949 Niet deelgenomen
Vlag van Peru 1953
Vlag van Chili 1955 Winnaar 1e 5 4 1 0 18 6
Vlag van Uruguay 1956 Derde 3e 5 3 0 2 5 3
Vlag van Peru 1957 Winnaar 1e 6 5 0 1 25 6
Vlag van Argentinië 1959 Winnaar 1e 6 5 1 0 19 5
Vlag van Ecuador 1959 Tweede 2e 4 3 1 0 19 5
Vlag van Bolivia 1963 Derde 3e 6 3 1 2 15 10
Vlag van Uruguay 1967 Tweede 2e 5 4 0 1 12 3
Copa América overzicht
Jaar Ronde/positie Wed. W G V DV DT
1975 Groepsfase 5e 4 2 0 2 17 4
1979 Groepsfase 8e 4 1 1 2 7 6
1983 Groepsfase 6e 4 1 3 0 5 4
Vlag van Argentinië 1987 Vierde 4e 4 1 1 2 5 4
Vlag van Brazilië 1989 Derde 3e 7 2 3 2 2 4
Vlag van Chili 1991 Winnaar 1e 7 6 1 0 16 6
Vlag van Ecuador 1993 Winnaar 1e 6 2 4 0 6 4
Vlag van Uruguay 1995 Kwartfinale 5e 4 2 1 1 8 6
Vlag van Bolivia 1997 Kwartfinale 5e 4 1 2 1 4 3
Vlag van Paraguay 1999 Kwartfinale 8e 4 2 0 2 6 6
Vlag van Colombia 2001 Niet deelgenomen
Vlag van Peru 2004 Tweede 2e 6 4 1 1 16 6
Vlag van Venezuela 2007 Tweede 2e 6 5 0 1 16 6
Vlag van Argentinië 2011 Kwartfinale 7e 4 1 3 0 5 2
Vlag van Chili 2015 Tweede 2e 6 3 3 0 10 3
Vlag van Verenigde Staten 2016 Tweede 2e 6 5 1 0 18 2
Vlag van Brazilië 2019 Derde 3e 6 3 1 2 7 6
Vlag van Brazilië 2021 Winnaar 1e 7 5 2 0 12 3
Vlag van Verenigde Staten 2024 Winnaar 1e 6 5 1 0 9 1
Totaal 16 titels 44/48 208 132 43 33 483 183
Jaar Ronde Pos. GS W G V DV DT
Vlag van Verenigd Koninkrijk 1908 Niet deelgenomen
Vlag van Zweden 1912
Vlag van België 1920
Vlag van Frankrijk 1924
Vlag van Nederland 1928 Tweede 2e 5 3 1 1 25 7
Vlag van nazi-Duitsland 1936 Niet deelgenomen
Vlag van Verenigd Koninkrijk 1948
Vlag van Finland 1952
Vlag van Australië 1956
Vlag van Italië 1960 Kwartfinale 7e 3 2 0 1 6 4
Vlag van Japan 1964 Groepsfase 10e 2 0 1 1 3 4
Vlag van Mexico 1968 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 1972
Vlag van Canada 1976
Vlag van China 1980 Niet deelgenomen
Vlag van Verenigde Staten 1984 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Korea 1988 Kwartfinale 8e 4 1 1 2 4 5
Vlag van Spanje 1992 Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten 1996 Tweede 2e 6 3 2 1 13 6
Vlag van Australië 2000 Niet gekwalificeerd
Vlag van Griekenland 2004 Winnaar 1e 6 6 0 0 17 0
Vlag van China 2008 Winnaar 1e 6 6 0 0 11 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk 2012 Niet gekwalificeerd
Vlag van Brazilië 2016 Groepsfase 11e 3 1 1 1 3 4
Vlag van Japan 2020 Groepsfase 10e 3 1 1 1 2 3
Totaal 2 titels 9/25 35 22 6 7 80 31

FIFA-wereldranglijst[1]

[bewerken | brontekst bewerken]
1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023

10

7

22

17

5

6

3

2

5

5

3

4

3

1

6

8

5

10

3

3

2

2

1

4

11

9

7

5

2

1

Hoewel het voetbal reeds in 1867 geïntroduceerd werd in Argentinië werd het nationale elftal pas in 1901 gevormd. De eerste wedstrijd werd op 16 mei 1901 gespeeld in en tegen buurland Uruguay en werd met 2-3 gewonnen. De eerste jaren werden enkel vriendschappelijke wedstrijden gehouden tegen andere teams van Zuid-Amerika. De tweede wedstrijd van het elftal was opnieuw tegen Uruguay en eindigde in een klinkende 0-6 overwinning. In de beginjaren waren clubs als Lomas Athletic en Alumni hofleverancier van de nationale ploeg. De eerste wedstrijd met een inzet volgde in 1905, toen de Copa Lipton opgericht werd. Een bekerwedstrijd tussen Uruguay en Argentinië die tussen 1905 en 1992 29 keer gespeeld werd, Argentinië won 17 keer. In 1906 won de club de Copa Lipton voor het eerst en dat jaar ook de Copa Newton, een gelijkaardig bekercompetitie die 27 keer gespeeld werd tussen 1906 en 1976 en ook 17 keer gewonnen werd. In 1916 begon het Zuid-Amerikaans kampioenschap, een equivalent van het EK. Argentinië was gastland en er werd gespeeld in Buenos Aires en Avellaneda. Argentinië versloeg Chili met 6-0 en speelde gelijk tegen Brazilië en Uruguay, dat de eerste kampioen werd.

Argentijns elftal als Zuid-Amerikaans kampioen in 1921.

In 1921, toen Argentinië opnieuw gastland was, won het land zijn eerste kampioenschap. Argentinië won alle drie de wedstrijden en liet geen enkele goal binnen. Sterspelers waren Américo Tesoriere, Pedro Calomino en topschutter Julio Libonatti.

Olympische goal

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 2 oktober 1924 speelde Argentinië een vriendschappelijke interland tegen aartsrivaal Uruguay. Na vijftien minuten spelen maakte Cesáreo Onzari een goal vanuit een hoekschop zonder dat een andere speler de bal raakte. Door het feit dat Uruguay de olympische kampioen was van dat jaar werd deze goal de Gol Olímpico genoemd. 52.000 toeschouwers woonden de wedstrijd bij. Deze bijnaam wordt nog steeds aan een dergelijke goal gegeven. In 1925 werd de club opnieuw thuis Zuid-Amerikaans kampioen. Hoogtepunt was een 4-1 overwinning op Brazilië. Manuel Seoane werd met 6 doelpunten topschutter. Twee jaar later werd het team opnieuw kampioen, voor het eerst nu niet in het thuisland, maar in Peru.

Internationaal succes

[bewerken | brontekst bewerken]
Team dat in 1928 de zilveren medaille won op de Olympische Spelen

Het eerste grote internationale toernooi voor het land waren de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam. Voor de invoering van het WK stonden de Olympische Spelen gelijk aan het WK en had het voetbal er ook veel meer aanzien dan de bijrol die het nu speelt op de Olympische Spelen. Na een verpletterende 11-2 overwinning op de Verenigde Staten, werden ook België (6-3), en Egypte (6-0) afgedroogd. In de finale trof het land de buren van Uruguay, en de verdedigende kampioen. Na een 1-1 gelijkspel verloor Argentinië de replay en ging met de zilveren medaille naar huis.

Elftal dat in 1930 tegen Mexico speelde op het WK.

In 1929 was Argentinië opnieuw gastland van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap en kon ook nu weer winnen. De finale werd gespeeld in het Estadio Gasómetro tegen Uruguay. De meeste spelers zouden ook een jaar later op het allereerste WK staan. Het WK werd georganiseerd in buurland Uruguay en er was geen kwalificatie voor nodig. De belangrijkste spelers van dit eerste WK waren Ángel Bossio, Juan Botasso, Attilio Demaría, Ramón Muttis, Juan Evaristo, Adolfo Zumelzú, Luis Monti, Natalio Perinetti, Carlos Peucelle, Guillermo Stábile en Francisco Varallo. Na overwinningen op Frankrijk, Mexico en Chili stootte het elftal door naar de halve finale, waar de Verenigde Staten met 6-1 verslagen werden. Op 30 juli 1930 stond het land in de eerste WK-finale tegen de eeuwige rivaal Uruguay, dat met 4-2 de eerste wereldbeker won en na twee olympische titels op rij de terechte kampioen was. De Argentijn Guillermo Stábile was wel de topschutter van het toernooi met 8 doelpunten.

Op het volgende WK in Italië vier jaar later was er geen groepsfase maar rechtstreeks uitschakeling, waardoor het toernooi al na één wedstrijd eindigde voor het land. Zweden versloeg hen met 3-2.

Lange afwezigheid

[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat buurland Uruguay zijn eigen titel al niet meer verdedigde in 1934, omdat er weinig Europese landen afgezakt waren naar het eerste WK, liet Argentinië verstek gaan in 1938, omdat Frankrijk de organisatie toegewezen kreeg en niet Argentinië, waardoor het toernooi voor de tweede keer op rij in Europa plaatshad. Door de Tweede Wereldoorlog vonden er in 1942 en 1946 geen wereldbekers plaats. Door een conflict met buurland Brazilië bleef het land ook thuis voor het WK in 1950 en ook in 1954 nam Argentinië niet deel. Door deze lange afwezigheid en het feit dat er dus geen kwalificatie- en groepswedstrijden gespeeld werden, tikte het aantal caps voor de internationals niet aan. Legendarische spelers als Herminio Masantonio, José Manuel Moreno, Adolfo Pedernera, Ángel Labruna, Norberto Méndez, Juan Carlos Muñoz, Félix Loustau en Alfredo Di Stéfano hebben daardoor allen maar een beperkt aantal wedstrijden voor hun land gespeeld. In het Zuid-Amerikaans kampioenschap zegevierde Argentinië van 1937 tot 1957 wel zeven keer, van 1939 tot 1960 onder leiding van coach Guillermo Stábile.

In 1951 speelde het land voor de eerste keer tegen Engeland, de moeder van het voetbal. Engeland won op Wembley met 2-1. Twee jaar later volgde een nieuwe wedstrijd in Buenos Aires die Argentinië won met 3-1. Ernesto Grillo scoorde er een wereldgoal en werd een held in zijn thuisland.

Van Los Carasucias tot de ramp van Zweden

[bewerken | brontekst bewerken]
Los Carasucias: Corbatta, Maschio, Angelillo, Sívori en Cruz.

Het elftal dat in 1957 de Copa América won versloeg Colombia met 8-2 en won ook de andere wedstrijden met redelijk verschil. Alhoewel ze in de laatste wedstrijd de boot ingingen tegen Peru eindigden ze toch eerste met tien punten. De aanvalslinie, gevormd door Omar Oreste Corbatta, Humberto Maschio. Antonio Angelillo, Omar Sívori en Osvaldo Cruz was erg vermaard en wordt nog steeds herinnerd door de media en voetbalfans als Los Carasucias (The Dirty Faces).

Op het WK in 1958 maakte het land na 24 jaar zijn rentree. Coach Stábile riep sterren Sívori, Maschio en Angelillo niet op omdat ze in de Italiaanse competitie speelden. Ondanks goede spelers als Amadeo Carrizo, Pedro Dellacha, José Ramos Delgado, Oreste Corbatta, Ángel Labruna en José Sanfilippo miste het team toch ervaring en ging roemloos onderuit in de eerste ronde. Tegen Tsjecho-Slowakije kreeg het land zelfs een 6-1 pandoering (een van de zwaarste nederlagen in de WK-historie). Deze slechte prestatie werd thuis El desastre de Suecia genoemd (de ramp van Zweden).

Een jaar later won het elftal wel al voor de twaalfde keer de Copa América, waar ze vijf van de zes wedstrijden wonnen. Enkele sterkhouders waren Oreste Corbatta, Vladislao Cap, Carlos Griguol, Juan José Pizzuti, Jorge Griffa en Carmelo Simeone. Coach Stábilé werd na bijna twintig jaar dienst vervangen door het triumviraat Victorio Spinetto, José Della Torre en José Barreiro. Het zou tot 1991 duren vooraleer Argentinië opnieuw de Copa América zou winnen.

In 1959 werd José Manuel Moreno bondscoach, al bleef hij niet lang aan. Onder zijn leiding nam Argentinië deel aan het extra Zuid-Amerikaanse kampioenschap van 1959. Brazilië werd met 4-1 verslagen (drie goals van José Sanfilippo), maar van Uruguay kregen ze een 5-0 pandoering en uiteindelijk werden ze tweede. Na het toernooi nam Guillermo Stábile het roer weer over van Moreno.

In 1960 won het land de derde en laatste editie van het Pan-Amerikaans kampioenschap voetbal dat gehouden werd in het Costa Ricaanse San José. Datzelfde jaar verloor het land nog drie keer van Brazilië. Stábile beëindigde zijn tweede termijn als bondscoach en werd vervangen door Victorio Spinetto, die maar één jaar zou aanblijven.

In 1961 ging het land op Europese tour en speelde tegen verschillende landen, maar kon enkel tegen Portugal winnen. Juan Carlos Lorenzo leidde het team op het WK 1962, waar het land een povere prestatie leverde en meteen uitgeschakeld werd. Op het Zuid-Amerikaans kampioenschap van 1963 won de club wel van Colombia, Brazilië en Ecuador, maar door nederlagen tegen Bolivia en Peru eindigden ze toch slechts op de derde plaats.

Elftal dat de Nations' Cup won in 1964.

Onder leiding van José María Minella won het land de Nations' Cup in 1964. Brazilië organiseerde dit toernooi ter ere van het vijftigjarig bestaan van het nationale elftal. Ook Portugal nam hieraan deel en het toernooi werd ook wel het kleine WK genoemd. Argentinië bleef ongeslagen en versloeg het Brazilië van Pelé met 3-0. De overwinning werd geprezen door de media omdat Brazilië al niet meer thuis verloren had sinds de WK-finale van 1950. Ze lieten bij dit toernooi ook geen goals binnen. Enkele opmerkelijke spelers waren Ameadeo Carrizo, José Ramos Delgado, Carmelo Simeone, Antonio Rattín, Ermindo Onega, Alfredo Rojas en Roberto Telch.

Minella leidde zijn team ook naar het WK 1966 in Engeland. Nadat de kwalificatie afgewongen werd verliet Minella het team en werd vervangen door Osvaldo Zubeldía. Echter bleef hij ook maar één wedstrijd. Juan Carlos Lorenzo werd voor de tweede keer bondscoach. Op het WK versloeg het land Spanje en Zwitserland en speelde gelijk tegen West-Duitsland. In de kwartfinale trof het land organisator Engeland en verloor in een controversiële wedstrijd met 1-0. Middenvelder Antonio Rattín werd door de Duitse scheidsrechter van het veld gestuurd omdat hij brutaal geweest zou zijn tegen hem, terwijl de scheidsrechter geen Spaans sprak en hem dus niet kon verstaan. Rattín weigerde het veld te verlaten omdat hij dacht dat de scheidsrechter in het voordeel van de Engelsen floot. Om zijn ongenoegen te uiten ging hij op de rode loper zitten die uitsluitend voor de koningin bestemd was. Twee politieagenten moesten hem van het veld begeleiden en als laatste blijk van ongenoegen kreukte hij een Engelse vlag. Dit leidde tot een lange rivaliteit tussen Engeland en Argentinië en zelfs tot het invoeren van de gele en rode kaart, die voorheen niet bestonden. Buiten Rattín waren ook doelmannen Antonio Roma en Hugo Gatti, verdedigers Roberto Perfumo, Silvio Marzolini, José Varacka, middenvelders José Pastoriza, Carmelo Simeone en aanvallers Ermindo Onega, Luis Artime Oscar Más opmerkelijk spelers van dit elftal.

De volgende opdracht was het Zuid-Amerikaans kampioenschap in 1967 in buurland Uruguay. Argentinië deed het goed en won vijf van de zes wedstrijden, maar de nederlaag tegen het gastland deed hun de das om. Luis Artime was met 5 goals wel topscorer van het toernooi. De volgende jaren wisselden de bondscoaches zich in sneltempo af.

In 1969 begon het land onder leiding van Adolfo Pedernera met de voorbereidingen voor het WK 1970. In een groep met Peru en Bolivia ging het team al meteen met de billen bloot en verloor twee keer op rij. Thuis konden ze wel winnen van Bolivia, maar een gelijkspel tegen Peru zorgde ervoor dat ze laatste werden in hun groep. Het was de enige keer tot nu toe dat het land zich niet voor een WK kon kwalificeren.

Na dit debacle werd Juan José Pizzuti de nieuwe bondscoach, hij had enkele jaren eerder met Racing Club zowel de CONMEBOL Libertadores als intercontinentale beker gewonnen. Er werd van 1967 tot 1975 geen Zuid-Amerikaans kampioenschap georganiseerd waardoor het land enkel vriendschappelijke wedstrijden speelde. In 1972 nam Omar Sívori het roer over. Hij won in München een vriendschappelijke wedstrijd tegen West-Duitsland met 2-3. In september 1973 begon de kwalificatie voor het WK in 1974. Argentinië zat in een groep met Bolivia en Paraguay. Bolivia speelde zijn thuiswedstrijden in La Paz, een stad op meer dan 3500 meter boven de zeespiegel. Spelers die niet gewoon zijn aan deze hoogte kunnen zuurstofgebrek krijgen of ziek worden. Sívori besloot te anticiperen en zijn team op hoogtestage te sturen naar Tilcara in de provincie Jujuy. Het betrof de spelers Rubén Glaria, Marcelo Trobbiani, Rubén Galván, Aldo Poy, Oscar Fornari, Ricardo Bochini en Mario Kempes. Daniel Carnevali, Rubén Ayala en Roberto Telch vlogen rechtstreeks naar La Paz. Het plan werkte en Argentinië ging met 0-1 winnen in Bolivia, een goal gescoord door Fornari. Het team wist zich uiteindelijk glansrijk te plaatsen voor het WK. Vladislao Cap werd de nieuwe bondscoach. Er werden vier voorbereidingswedstrijden gespeeld tegen Europese teams. Roemenië en Frankrijk werden verslagen, tegen Engeland speelden ze gelijk en van het Nederland van Johan Cruijff kregen ze een 4-1 pak slaag.

Op het WK zelf verloor het land de openingsmatch tegen Polen en speelde dan gelijk tegen Italië. Nadat ze wel met 4-1 konden winnen van Haïti plaatsten ze zich wel voor de tweede ronde, die ook nog in groepsfase beslecht werd. Na een 4-0 nederlaag tegen Nederland en een 2-1 tegen Brazilië konden ze de eer nog enigszins redden met een gelijkspel tegen Oost-Duitsland, maar dat weerhield hen niet van de laatste plaats. Enkele bekende spelers waren doelmannen Daniel Carnevali en Ubaldo Fillol, verdedigers Roberto Perfumo, Rubén Glaria, Enrique Wolff, middenvelders Miguel Ángel Brindisi, Roberto Telch, Carlos Babington en aanvallers René Houseman, Mario Kempes, Héctor Yazalde en Aldo Poy.

Menotti-tijdperk

[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel ze toch de tweede ronde bereikten werd dit toch nog als een slechte prestatie gezien. Er moesten veranderingen komen. David Bracuto werd voorzitter van de Argentijns voetbalbond en hij stelde César Luis Menotti aan als bondscoach. Menotti aanvaardde de job maar stelde wel enkele voorwaarden, waaronder het feit dat spelers onder de 25 jaar niet verkocht mochten worden aan buitenlandse clubs. Hij debuteerde op 12 oktober 1974 in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Spanje, een eerste aanloop naar het WK 1978 dat in eigen land georganiseerd zou worden. Argentinië speelde 33 vriendschappelijke wedstrijden. Enkele opmerkelijke zeges waren 11-0 tegen Venezuela en 6-0 tegen Mexico. In 1977 maakte de zestienjarige Diego Maradona zijn debuut bij de Albicelestes in een wedstrijd tegen Hongarije, die met 5-1 gewonnen werd.

In 1978 begon het land aan zijn laatste voorbereidingen voor het WK. Hoewel Maradona beschouwd werd als een van de beste spelers werd hij door Menotti niet in de definitieve opstelling voor het WK weerhouden. Volgens sommige bronnen werd Menotti door de militaire junta, die nu de plak zwaaide in Argentinië, gedwongen om Maradona thuis te laten en in de plaats Norberto Alonso mee te nemen. Anderen zeiden dan weer dat er te veel aanvallende middenvelders waren (Alonso, Kempes, Villa, Valencia, Larrosa). Het WK opende voor Argentinië op 2 juni 1978 in een wedstrijd tegen Hongarije. Leopoldo Luque en Daniel Bertoni scoorden en het werd 2-1. Ook de tweede wedstrijd tegen Frankrijk werd met die cijfers gewonnen (goals van Daniel Passarella en opnieuw Luque). De derde wedstrijd werd verloren tegen Italië, maar ze waren toch geplaatst voor de tweede groepsfase. De tweede plaats was misschien niet zo slecht want ze kwamen in een groep met Brazilië, Polen en Peru, terwijl als ze groepswinnaar geworden waren zaten ze in een groep met Nederland, West-Duitsland en Oostenrijk. Dankzij twee goals van Kempes werd Polen met 2-0 opzij gezet. Tegen Brazilië volgde een scoreloos gelijkspel en tegen Peru een klinkende 6-0 overwinning. Dankzij deze hoge score versloeg Argentinië buur Brazilië op doelsaldo en baande zich zo een weg naar de finale. Later werd er gespeculeerd dat de wedstrijd vervalst was, aangezien Peru met zo'n zware cijfers verloor en Argentinië kort daarna veel graan exporteerde naar Peru. In het Estadio Monumental speelde Argentinië zijn tweede WK-finale. Mario Kempes scoorde na 38 minuten, maar in de 82ste minuut maakte Nederland gelijk waardoor de wedstrijd op verlengingen uitdraaide. In de verlenging scoorde Kempes nogmaals en Daniel Bertoni dikte de score aan tot 3-1. Argentinië werd het tweede Zuid-Amerikaanse land dat thuis de titel kon houden. Kempes was topscorer van het toernooi met 6 goals. De spelers die de finale speelden waren Ubaldo Fillol, Jorge Olguín, Luis Galván, Daniel Passarella, Alberto Tarantini, Osvaldo Ardiles, Américo Gallego, Mario Kempes, Daniel Bertoni, Leopoldo Luque en Oscar Ortiz.

Menotti bleef coach voor het land en ook Maradona werd nu een vaste waarde. Hij scoorde zijn eerste doelpunt in Glasgow in een wedstrijd tegen Schotland, die met 1-3 gewonnen werd. Op de Copa América 1979 kon Argentinië het succes niet doortrekken. In een groep met Bolivia en Brazilië verloor het land de twee uitwedstrijden. Thuis konden ze winnen van Bolivia en gelijk spelen tegen Brazilië, maar ze eindigden op de laatste plaats in hun groep.

Hoogtepunt van 1979 was het WK onder de 20 jaar in Tokyo. Met sterkhouders als Maradona en Ramón Díaz kon het land dit toernooi op zijn naam schrijven.

In 1980 werd in Uruguay de Mundialito georganiseerd, een toernooi met ter ere van het vijftigjarig bestaan van het WK met de winnaars als deelnemers. Argentinië won van West-Duitsland en speelde gelijk tegen Brazilië, omdat Brazilië met zwaardere cijfers won van West-Duitsland mochten zij naar de finale. Aangezien het team als titelverdediger al geplaatst was voor het WK in Spanje werden enkel vriendschappelijke wedstrijden gespeeld naar aanloop hiervan.

Het elftal dat zijn titel moest verdedigen bestond voornamelijk uit de winnaars van 1978, aangevuld met Maradona en Ramón Díaz. Argentinië begon als topfavoriet aan het toernooi voor een volgepakt Camp Nou. Echter vloerde de Belg Erwin Vandenbergh de doelman en zorgde voor een nederlaag. In de tweede wedstrijd stond Hongarije op het programma. Geen hapklare brok aangezien ze hun eerste groepswedstrijd met 10-1 gewonnen hadden van El Salvador, maar toch ging het team voor de bijl en verloor met 4-1. Nadat ook El Salvador nog met 2-0 verslagen werd, plaatste Argentinië zich voor de tweede ronde, maar moest België wel voor laten gaan. In de tweede ronde verloor het land van Italië en Brazilië en werd zo uitgeschakeld. Door dit minder goed resultaat besloot Menotti om zijn post als bondscoach te verlaten.

Carlos Bilardo-tijdperk

[bewerken | brontekst bewerken]

Carlos Bilardo werd de nieuwe bondscoach. Hij had in 1982 het Metropolitano-kampioenschap gewonnen met Estudiantes. In de eerste wedstrijd onder zijn leiding, op 12 mei 1983, speelde de ploeg met 2-2 gelijk tegen buurland Chili. Bij de strijd om de Copa América 1983 werd het team al in de eerste ronde uitgeschakeld. Het team werd opgebouwd uit spelers die allen in de Argentijnse competitie speelden: doelmannen Ubaldo Fillol en Nery Pumpido, verdedigers Néstor Clausen, José Luis Brown, Enzo Trossero, Julio Olarticoechea en Roberto Mouzo; middenvelders Claudio Marangoni, Jorge Burruchaga, Alejandro Sabella en José Daniel Ponce; aanvallers Ricardo Gareca, Alberto Márcico.

Na de Copa América reisde het team naar Calcutta om daar de Nehru Cup te spelen, een serie van vriendschappelijke wedstrijden. In Europa speelden de Argentijnen ook enkele vriendschappelijke wedstrijden waaronder tegen West-Duitsland, waar ze in Düsseldorf met 1-3 wonnen.

In de kwalificatie voor het WK 1986 begon de club maar met een nipte 2-3 zege tegen kneusje Venezuela. Ook de volgende drie wedstrijden werden gewonnen waardoor de kwalificatie binnen handbereik leek, maar na een verlies tegen Peru leek dit nog niet zo zeker want op de laatste speeldag moesten beide teams tegen elkaar. Het werd een gelijkspel waardoor Argentinië zich als groepswinnaar plaatste. Peru leidde wel lang met 2-1, maar Ricardo Gareca kon nog de gelijkmaker maken. Ondanks de kwalificatie kreeg Bilardo bakken kritiek in de media omdat hij te defensief zou spelen. In de aanloop naar het WK verloor de club van Frankrijk en Noorwegen en kon dan wel Israël met 7-2 verslaan.

De hoop voor het WK werd gevestigd op Maradona. De openingswedstrijd werd met 3-1 gewonnen van Zuid-Korea. De tweede wedstrijd was tegen regerend wereldkampioen Italië. Nadat de Italianen al na zes minuten op voorsprong kwamen kon Maradona in de 34ste minuut de gelijkmaker scoren. Nadat ook de laatste wedstrijd gewonnen werd tegen Bulgarije ging Argentinië als groepswinnaar naar de tweede ronde. Hier trof het land de aartsrivaal Uruguay, die met 1-0 opzij gezet werd. In de kwartfinale trof het land Engeland, twintig jaar na het incident met Rattín. Maradona scoorde met een handsbal en spoorde zijn medespelers aan om te doen alsof het geldig was zodat de scheidsrechter het ook zou goedkeuren, wat hij ook deed. Na de wedstrijd zou hij beweren dat het de hand van God was die gescoorde had. In een interview met de ARD gaf hij in 2006 toch de handsbal toe. Nauwelijks vier minuten na de controversiële goal scoorde hij met een 'rush' vanaf de middenlijn, waarbij hij 5 Engelse spelers passeerde. Deze goal werd later uitgeroepen tot goal van de eeuw door de FIFA. Engeland kon wel nog de aansluitingstreffer scoren maar verloor toch met 2-1. De overwinning werd uitbundig gevierd gezien de rivaliteit die er sowieso al was tussen de teams en ook nog doordat enkele jaren eerder Argentinië de Falklandoorlog verloren had van het Verenigd Koninkrijk. In de halve finale werd België met 2-0 opzij gezet en in de finale troffen ze West-Duitsland. José Luis Brown opende de score voor de Argentijnen en Jorge Valdano dikte aan tot 2-0. Na goals van Karl-Heinz Rummenigge en Rudi Völler keerde de Mannschaft echter weer langszij. In de 84ste minuut scoorde Jorge Burruchaga dan de winnende goal voor Argentinië. Maradona werd ook bekroond door de FIFA als beste speler van het toernooi. Het elftal dat de finale haalde was Nery Pumpido, Brown, José Luis Cuciuffo, Oscar Ruggeri, Olarticoechea, Ricardo Giusti, Sergio Batista, Enrique, Burruchaga, Maradona en Valdano.

Na de zege op het WK speelde Argentinië geen wedstrijd meer tot 1987 toen een nieuwe editie van de Copa América zich aanmeldde. Nadat de drie vorige edities niet in één land gespeeld werden veranderde de CONMEBOL het format. Argentinië werd gastheer. Na een gelijkspel tegen Peru en een overwinning op Ecuador plaatste het team zich voor de halve finale die ze met 0-1 verloren van Uruguay. Eind 1987 won het land thuis nog een vriendschappelijke wedstrijd tegen West-Duitsland. In 1988 speelden ze het vriendschappelijke toernooi Four Nations Cup, waarin ze verloren van de Sovjet-Unie en West-Duitsland. Hierna ging het team naar Australië om daar de Australia Bicentennial Gold Cup te spelen. Hier maakten ze geen al te goede beurt met een zege tegen Saoedi-Arabië en een zwaar 4-1 verlies tegen Australië.

In de Copa América 1989 in Brazilië werd het team groepswinnaar en plaatste zich voor de finaleronde met vier teams. In deze ronde verloor het team van Uruguay en Brazilië en speelde gelijk tegen Paraguay. Buiten een aantal van de voormalige wereldkampioenen speelden ook Claudio Caniggia, Abel Balbo, Luis Islas, Roberto Sensini, Gabriel Calderón, Néstor Gorosito en Pedro Troglio op het toernooi in het shirt van de Albicelestes.

Als titelverdediger moest het land zich niet kwalificeren voor het WK 1990. Ze speelden in aanloop enkele vriendschappelijke wedstrijden die niet altijd goed verliepen, zoals een nederlaag tegen Mexico en Schotland. De laatste voorbereidingswedstrijd won het land, net zoals vier jaar eerder tegen Israël. Jorge Valdano, een van de sterkhouders in Mexico '86, trainde heel hard om fit te zijn voor het WK, maar werd door Bilardo niet geselecteerd waarop hij de beroemde uitspraak deed: ik zwom de oceaan over, maar verdronk aan de kust. Argentinië verloor de openingswedstrijd tegen Kameroen. De tweede wedstrijd werd met 2-0 gewonnen van de Sovjet-Unie, maar hierbij blesseerde doelman Pumpido zich wel, waardoor hij out was voor de rest van het toernooi en vervangen werd door Sergio Goycochea. Na nog een gelijkspel tegen Roemenië mocht het land, als derde van de groep, door naar de tweede ronde. Hier trof het de groepswinnaar van groep C, Brazilië, dat alle wedstrijden tot dan toe gewonnen had. Brazilië speelde veel beter dan Argentinië en Müller en Careca bestormden het doel maar konden het niet afmaken. In de tweede helft was Brazilië niet zo volhardend als in de eerste helft en dit opende mogelijkheden voor Argentinië. Met nog negen minuten te spelen dribbelde Maradona van op het middenveld langs drie opponenten en gaf een pas aan Claudio Caniggia die kon scoren. Het was de eerste keer dat Argentinië van Brazilië kon winnen op een WK. Deze wedstrijd wordt door de media en fans nog steeds herinnerd als een van de meest merkwaardige van het nationale elftal.

In de kwartfinale trof het land Joegoslavië, waar het 0-0 bleef na verlengingen. Maradona miste een strafschop maar Goycoechea stopte twee strafschoppen en werd een held. In de halve finale botste het land op gastland Italië. De Italianen waren favoriet en hadden reeds vijf keer op rij gewonnen. Salvatore Schillaci was topscorer van het toernooi en zou later tot beste speler van het toernooi uitgeroepen worden. Bovendien moest Argentinië het redden zonder sterkhouder Maradona. Desalniettemin zette Argentinië zijn beste prestatie van het toernooi neer en het stond 1-1 na 90 minuten. In de verlengingen vielen geen doelpunten waardoor het opnieuw op strafschoppen uitdraaide. Doelman Goycoechea werd opnieuw de nationale held. Nadat hij de strafschop van Roberto Donadoni stopte, liet hij ook de penalty van Aldo Serena niet door waardoor Argentinië naar zijn tweede opeenvolgende finale ging. In de finale trof het land West-Duitsland, dat getraind werd door Franz Beckenbauer. Caniggia had een tweede gele kaart gekregen in de wedstrijd tegen Italië en miste hierdoor de finale. West-Duitsland begon als favoriet aan de finale. Ze hadden efficiënt voetbal gespeeld en waren en goede ploeg, in tegenstelling tot Argentinië dat enkel tegen Italië uitblonk. Bovendien waren de Duitse spelers fit terwijl sommige Argentijnen net uit een blessure kwamen zoals Maradona. In de 83ste minuut kreeg West-Duitsland van de Mexicaanse scheidsrechter Edgardo Codesal een penalty nadat hij een fout meende te zien van Roberto Sensini op Rudi Völler. De penalty werd hevig geprotesteerd door de Argentijnen. Andreas Brehme trapte de bal binnen en bezorgde West-Duitsland de derde wereldtitel. Na het toernooi bood coach Bilardo zijn ontslag aan, net als Maradona die verklaarde zijn laatste wedstrijd gespeeld te hebben voor het nationale elftal.

Jaren negentig

[bewerken | brontekst bewerken]

Alfio Basile werd de nieuwe bondscoach. Hij trok de kaart van de jeugd en riep aanvankelijk voornamelijk spelers op die in Argentinië voetbalden en niet in grote Europese competities. De eerste wedstrijd onder Basile werd op 19 februari 1991 gespeeld in Rosario. In een vriendschappelijk duel won de ploeg met 2-0 van Hongarije.

Het eerste toernooi voor Basile was de Copa América 1991 in Chili. Het team won alle groepswedstrijden. In de finaleronde begon het team met een 3-2 overwinning op Brazilië. Na nog een scoreloos gelijkspel tegen Chili versloegen ze Colombia nog met 2-1 waardoor Argentinië voor het eerst in 32 jaar de trofee won. Gabriel Batistuta begon in 1991 zijn carrière bij de Albiceleste en werd meteen topscorer van het toernooi met zes doelpunten. Andere opmerkelijke spelers waren Sergio Goycochea, Leonardo Astrada, Claudio Caniggia, Diego Simeone, Dario Franco en Leo Rodríguez.

In 1992 won het team het vriendschappelijke toernooi Kirin Cup en versloeg hier Japan en Wales. Ook de King Fadh Cup werd gewonnen na zeges op Ivoorkust en Saoedi-Arabië.

Op 24 februari 1993 keerde Maradona terug naar het nationale elftal voor de Artemio Franchi Cup. Een beker die gespeeld werd tussen de Europese en Zuid-Amerikaanse kampioen. Argentinië won van Denemarken na strafschoppen. Datzelfde jaar werd ook de Copa América 1993 georganiseerd in Ecuador. Na zijn schorsings wegens druggebruik was Maradona weer beschikbaar maar Basile nam hem niet op in de selectie en liet Simeone met het legendarische nummer 10 spelen. Ze speelden gelijk tegen Mexico en Colombia en wonnen tegen Bolivia. Hierna versloegen ze Brazilië en Colombia telkens na strafschoppen met 6-5 en plaatste zich zo voor de finale tegen Mexico. Batistuta scoorde twee keer en bezorgde zijn land de veertiende zege in de Copa América. Ze konden in het hele toernooi maar twee wedstrijden winnen binnen de 90 minuten.

Na de Copa América begon de kwalificatie voor het WK in de Verenigde Staten. Ze begonnen met twee uitzeges maar dan volgden een nederlaag tegen Colombia, een overwinning op Peru en een gelijkspel tegen Paraguay. Op de laatste speeldag ontving Argentinië thuis het Colombia van Carlos Valderrama. Colombia telde een punt meer dus Argentinië moest winnen om zich rechtstreeks de kwalificeren. Echter draaide het op een catastrofe uit. Colombia maakte brandhout van de Argentijnen en smeerde hen een 0-5 nederlaag in eigen huis aan, de zwaarste nederlaag sinds de 1-6 nederlaag op het WK van 1958. Argentinië moest naar de intercontinentale eindronde langs de winnaar van de kwalificatie van Oceanië. El Gráfico, het belangrijkste sporttijdschrift in Argentinië drukte op zijn volgende cover een zwarte pagina met daarop het woord schande. Coach Basile vroeg Maradona om terug voor hen te komen spelen omdat het land hem nodig had. Hij aanvaardde dit en vloog met zijn team naar Sydney voor de heenwedstrijd die in 1-1 eindigde. Argentinië moest dus de klus opnieuw in eigen huis zien te klaren. Batistuta kon het verlossende doelpunt scoren waardoor het team na een 1-0 overwinning naar het WK mocht.

In de aanloop naar het WK verloor het team van Brazilië, maar kon wel winnen tegen Marokko en Israël. Het WK begon veelbelovend tegen Griekenland. Voor de Grieken was dit het eerste optreden op een WK en ze gingen meteen met 4-0 de boot in, Batistuta scoorde een hattrick. Ook de tweede wedstrijd was tegen een debutant, Nigeria, dat met 2-1 verslagen werd, Caniggia scoorde twee keer. Na deze wedstrijd werd het land meteen tot topfavoriet gebombardeerd door het goede voetbal wat gebracht werd. Maradona werd na de wedstrijd tegen Nigeria betrapt op gebruik van verboden middelen. Om eventuele straffen te ontlopen zette de Argentijnse bond Maradona meteen uit de ploeg, uiteindelijk werd de superster vijftien maanden geschorst door de FIFA. De laatste groepswedstrijd werd met 2-0 verloren van Bulgarije en doordat Nigeria en Bulgarije, met evenveel punten, een beter doelsaldo hadden werden ze derde. In deze tijd gingen de beste derdes wel nog naar de tweede ronde waar ze op Roemenië botsten. De Roemenen wonnen met 3-2 en zorgden voor een vroegtijdigde uitschakeling.

Op de Copa América 1995 bereikte het land de tweede ronde, maar verloor daar na strafschoppen van Brazilië. Twee jaar later gingen ze er opnieuw in de tweede ronde uit, nu tegen Peru. Bij de kwalificatie voor het WK 1998 werd het land groepswinnaar. Met spelers als Batistuta, Claudio López, Ariel Ortega, Mauricio Pineda en Javier Zanetti werd het land autoritair groepswinnaar, in een niet al te zware groep met Kroatië, Japan en Jamaica. In de tweede ronde botsen ze op de oude rivaal Engeland en konden ze na de strafschoppenreeks naar de kwartfinale. Hier gingen ze met 2-1 de boot in tegen Nederland en werden zo uitgeschakeld.

In de Copa América 1999 werd het land opnieuw in de tweede ronde gewipt. Twee jaar later trok het land zich terug uit de Copa América, die in Colombia georganiseerd werd, nadat spelers doodsbedreigingen gekregen hadden van terreurgroepen.

Bij de kwalificatie voor het WK 2002 werd het land autoritair winnaar met twaalf punten voorsprong op de nummer twee, Ecuador. Op het WK begon het land met een zuinige 1-0 zege tegen Batistuta. In de tweede wedstrijd werd het land gevloerd door David Beckham en moest de laatste wedstrijd tegen Zweden winnen om door te stoten. De Zweden kwamen op voorsprong, Hernán Crespo kon in de 88ste minuut de gelijkmaker binnen trappen, maar dit mocht niet meer baten door het gelijkspel van Engeland tegen Nigeria en het toernooi was voor het eerst sinds 1962 al in de eerste ronde afgelopen voor de Argentijnen. Op de Copa América 2004 bereikte het land de tweede ronden zette daar Peru en later Colombia opzij. In de finale verloren ze echter van Brazilië, waardoor een veertiende titel uitbleef. Enkele spelers van toen waren Roberto Ayala, Andrés D'Alessandro, Luciano Figueroa, Javier Saviola, Carlos Tévez, Lucho González, Kily González en Juan Pablo Sorín.

Samen met Brazilië plaatste het land zich als eerste van de groep voor het WK 2006 in Duitsland Vele spelers waren er twee jaar eerder op de Copa América ook al bij. Met een 2-1 winst op Ivoorkust en een klinkende 6-0 tegen Servië en Montenegro was de kwalificatie al na twee wedstrijden op zak. De jonge Lionel Messi scoorde het zesde doelpunt. Tegen Nederland werd het een scoreloos gelijkspel en door het goede doelsaldo ging het land als groepswinnaar naar de tweede ronde. Argentinië nam het op tegen Mexico en won met 2-1. De winnende goal, gescoord door Maxi Rodríguez werd later door de FIFA uitgeroepen tot beste doelpunt van het toernooi. In de kwartfinale wachtte gastland Duitsland en het werd 1-1 na verlengingen. Bij de strafschoppenreeks ging Argentinië voor de bijl en verloor met 4-2. Na de wedstrijd ontstond er een schermutseling waardoor sommige spelers geschorst werden. Bondscoach José Pekerman nam ontslag na het WK en werd vervangen door Alfio Basile.

In de Copa América 2007 won de club alle groepswedstrijden. In de kwartfinale maakten Juan Román Riquelme, Messi en Javier Mascherano brandhout van Peru en in de halve finale versloegen ze Mexico met zware 0-3 cijfers. Ze waren topfavoriet voor de eindzege maar het was Brazilië dat met de trofee aan de haal ging.

In de kwalificatie voor het WK in Zuid-Afrika eindigde het land op een teleurstellende vierde plaats, die evenwel recht gaf op deelname. Levende legende Maradona was intussen twee jaar bondscoach van de Albiceleste. In de groepsfase met Zuid-Korea, Griekenland en Nigeria liet het land geen enkel punt liggen. Net als op het vorige WK versloeg het land Mexico in de tweede ronde en botste nu opnieuw op Duitsland. Deze keer kregen ze een 0-4 pak slaag van de Mannschaft en was het toernooi opnieuw vroegtijdig gedaan.

De Copa América 2011 werd in eigen land gehouden. Het was het eerste toernooi voor de nieuwe bondscoach Sergio Batista. Ze begonnen met een 1-1 gelijkspel tegen underdog Bolivia en ook tegen Colombia konden de Argentijnen niet winnen. De uitschakeling lonkte maar na een 3-0 zege tegen Costa Rica gingen ze toch naar de kwartfinale waar de eeuwige rivaal Uruguay wachtte. Diego Pérez scoorde al na 5 minuten voor de Uruguayanen, maar Gonzalo Higuaín kon twaalf minuten later al de gelijkmaker binnen trappen. Na verlengingen draaide het uit op strafschoppen. Carlos Tévez miste en Uruguay stootte door naar de halve finale. Batista werd ontslagen en Alejandro Sabella nam het roer over.

In de kwalificatie voor het WK in Brazilië eindigde Argentinië eerste, met twee punten voorsprong op Colombia. Op het WK zelf kwam het land tot in de finale, maar kon geen antwoord geven op Duitslands doelpunt in de verlenging en eindigde het als tweede. In de jaren die volgden verloor Argentinië in de finale van zowel de Copa América 2015 als de Copa América Centenario in een beslissende strafschoppenreeks van Chili.

In de zomer van 2021 werd de Copa América voor het eerst sinds 1993 weer eens gewonnen. Het was voor sterspeler Messi de eerste grote prijs met de nationale ploeg. Anderhalf jaar later in Qatar won Argentinië na 1978 en 1986 voor de derde keer het wereldkampioenschap voetbal. Frankrijk werd in de finale verslagen na verlengingen (3-3) in de strafschoppenserie (4-2). Messi werd verkozen tot beste speler van het toernooi.

Zie Interlands Argentijns voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Argentinië.

Huidige selectie

[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers zijn geselecteerd voor de Copa América 2024

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de finale tegen Colombia.

Nr. Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
23 Emiliano Martínez 45 0 Vlag van Engeland Aston Villa
1 Franco Armani 19 0 Vlag van Argentinië River Plate
12 Gerónimo Rulli 4 0 Vlag van Nederland Ajax
Verdediging
19 Nicolás Otamendi 117 6 Vlag van Portugal Benfica
3 Nicolás Tagliafico 63 1 Vlag van Frankrijk Olympique Lyon
8 Marcos Acuña 59 0 Vlag van Spanje Sevilla
26 Nahuel Molina 43 1 Vlag van Spanje Atlético Madrid
6 Germán Pezzella 41 3 Vlag van Spanje Real Betis
13 Cristian Romero 36 3 Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
4 Gonzalo Montiel 32 1 Vlag van Engeland Nottingham Forest
25 Lisandro Martínez 23 1 Vlag van Engeland Manchester United
2 Lucas Martínez Quarta 15 0 Vlag van Italië Fiorentina
Middenveld
7 Rodrigo De Paul 69 2 Vlag van Spanje Atlético Madrid
5 Leandro Paredes 65 5 Vlag van Italië AS Roma
16 Giovani Lo Celso 57 3 Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
20 Alexis Mac Allister 31 2 Vlag van Engeland Liverpool
14 Exequiel Palacios 31 0 Vlag van Duitsland Bayer Leverkusen
18 Guido Rodríguez 30 1 Vlag van Spanje Real Betis
24 Enzo Fernández 28 4 Vlag van Engeland Chelsea
21 Valentín Carboni 3 0 Vlag van Italië Internazionale
Aanval
10 Lionel Messi Aanvoerder 187 109 Vlag van Verenigde Staten Inter Miami
11 Ángel Di María 145 31 Vlag van Portugal Benfica
22 Lautaro Martínez 64 29 Vlag van Italië Internazionale
15 Nicolás González 39 5 Vlag van Italië Fiorentina
9 Julián Álvarez 36 9 Vlag van Engeland Manchester City
17 Alejandro Garnacho 6 0 Vlag van Engeland Manchester United

Spelers met de meeste selecties

[bewerken | brontekst bewerken]
Lionel Messi, recordinternational met 177 caps en topscorer met 106 doelpunten
Naam Carrière Caps Goals
1 Lionel Messi 2005– 187 109
2 Javier Mascherano 2003–2018 147 3
3 Ángel Di María 2008–2024 145 31
Javier Zanetti 1994–2011 145 4
5 Nicolás Otamendi 2009– 117 6
6 Roberto Ayala 1994–2007 115 7
7 Diego Simeone 1988–2002 106 11
8 Sergio Agüero 2006-2021 101 41
9 Oscar Ruggeri 1983–1994 97 7
10 Sergio Romero 2009–2018 96 0

Bijgewerkt t/m 17 juli 2024

Speler Carrière Goals Caps Gemiddelde
1 Lionel Messi 2005– 109 187 0,583
2 Gabriel Batistuta * 1991-2002 56 78 0,717
3 Sergio Agüero 2006–2021 41 101 0,4
4 Hernán Crespo 1995–2007 35 64 0,555
5 Diego Maradona 1977–1994 34 91 0,374
6 Gonzalo Higuaín 2009–2018 31 75 0,413
Ángel Di María 2008– 31 145 0,214
8 Lautaro Martínez 2018– 29 64 0,453
9 Luis Artime 1961–1967 24 25 0,960
10 Leopoldo Luque 1975–1981 22 45 0,488
Daniel Passarella 1976–1986 22 70 0,314

Bijgewerkt t/m 17 juli 2024

* Batistuta speelde 78 interlands voor de Argentijnse nationale ploeg en is met 56 doelpunten tweede op de topscorerslijst aller tijden van de Argentijnse nationale ploeg. Argentinië zelf houdt 54 doelpunten in 77 interlands aan. Zij rekenen een 6-0 overwinning (met twee goals van Batistuta) tijdens een oefenwedstrijd tegen Slowakije uit 1995 niet mee, omdat de Slowaken niet met de officiële A-selectie speelden. De FIFA houdt 56 aan.[2]

Zie Lijst van coaches van het Argentijns voetbalelftal voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Bekende (ex-)spelers

[bewerken | brontekst bewerken]

Sergio Agüero
Pablo Aimar
Roberto Ayala
Gabriel Batistuta
Claudio Caniggia
Hernán Crespo
Diego Simeone

Julio Ricardo Cruz
Alfredo Di Stéfano
Gonzalo Higuaín
Mario Kempes
Diego Maradona
Sergio Batista
Javier Mascherano

Lionel Messi
Gabriel Milito
Javier Zanetti
Ariel Ortega
Daniel Passarella
Fernando Redondo
Roberto Abbondanzieri

Juan Román Riquelme
Sergio Romero
Javier Saviola
Juan Pablo Sorín
Carlos Tévez
Juan Sebastián Verón
Pablo Zabaleta

Wereldkampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Uruguay Wereldkampioenschap 1930
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
Ángel Bossio Vlag van Argentinië CA Talleres
Juan Botasso Vlag van Argentinië Quilmes AC
Verdediging
Alberto Chividini Vlag van Argentinië Estudiantil Porteño
José Della Torre Vlag van Argentinië Racing Club
Juan Evaristo Vlag van Argentinië Sportivo Palermo
Ramon Muttis Vlag van Argentinië Boca Juniors
Rodolfo Orlandini Vlag van Argentinië Sportivo Palermo
Fernando Paternoster Vlag van Argentinië Racing Club
Natalio Perinetti Vlag van Argentinië Racing Club
Edmundo Piaggio Vlag van Argentinië CA Lanús
Adolfo Zumelzú Vlag van Argentinië Estudiantil Porteño
Middenveld
Roberto Cherro Vlag van Argentinië Boca Juniors
Luis Monti Vlag van Argentinië San Lorenzo
Alejandro Scopelli Vlag van Argentinië Estudiantes
Pedro Suárez Vlag van Argentinië Boca Juniors
Aanval
Atilio Demaría Vlag van Argentinië Estudiantil Porteño
Marino Evaristo Vlag van Argentinië Boca Juniors
Manuel Ferreira Vlag van Argentinië Estudiantes
Carlos Peucelle Vlag van Argentinië Sportivo Palermo
Carlos Spadaro Vlag van Argentinië Estudiantil Porteño
Guillermo Stábile Vlag van Argentinië CA Huracán
Francisco Varallo Vlag van Argentinië GyE La Plata
Bondscoach: Vlag van Argentinië Francisco Olazar
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Italië (1861-1946) Wereldkampioenschap 1934
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
Héctor Freschi Vlag van Argentinië CA Sarmiento
Angel Grippa Vlag van Argentinië Sportivo Alsina
Verdediging
Ramon Astudillo Vlag van Argentinië CA Colón
Enrique Chimento Vlag van Argentinië Barracas Central
Arcadio López Vlag van Argentinië Sportivo Palermo
Juan Pedevilla Vlag van Argentinië Estudiantil Porteño
Constantino Urbieta Vlag van Argentinië CD Godoy Cruz
Middenveld
Ernesto Albarracin Vlag van Argentinië Sportivo Palermo
Alberto Galateo Vlag van Argentinië Unión de Santa Fe
José Nehin Vlag van Argentinië Sportivo Desamparados
Federico Wilde Vlag van Argentinië Unión de Santa Fe
Aanval
Ernesto Belis Vlag van Argentinië Defensores de Belgrano
Alfredo Devincenzi Aanvoerder Vlag van Argentinië Estudiantil Porteño
Roberto Irañeta Vlag van Argentinië GyE La Plata
Luca Izzeta Vlag van Argentinië Defensores de Belgrano
Alfonso Lorenzo Vlag van Argentinië Barracas Central
Francisco Pérez Vlag van Argentinië San Lorenzo
Francisco Rua Vlag van Argentinië Sportivo Dock Sud
Bondscoach: Vlag van Argentinië Felipe Pascucci
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Chili Wereldkampioenschap 1962
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Antonio Roma Vlag van Argentinië Boca Juniors
12 Rogelio Domínguez Vlag van Argentinië River Plate
Verdediging
3 Silvio Marzolini Vlag van Argentinië Boca Juniors
4 Carlos Sainz Vlag van Argentinië River Plate
6 Raul Paez Vlag van Argentinië San Lorenzo
14 Alberto Mariotti Vlag van Argentinië San Lorenzo
15 Ruben Navarro Vlag van Argentinië CA Independiente
18 Vladislao Cap Vlag van Argentinië River Plate
Middenveld
2 José Ramos Vlag van Argentinië River Plate
5 Federico Sacchi Vlag van Argentinië Racing Club
13 Oscar Rossi Vlag van Argentinië San Lorenzo
16 Antonio Rattin Vlag van Argentinië Boca Juniors
17 Rafael Albrecht Vlag van Argentinië Estudiantes
Aanval
7 Héctor Facundo Vlag van Argentinië San Lorenzo
8 Martin Pando Vlag van Argentinië River Plate
9 Marcelo Pagani Vlag van Argentinië River Plate
10 José Sanfilippo Vlag van Argentinië San Lorenzo
11 Raúl Belén Vlag van Argentinië Racing Club
19 Rubén Sosa Vlag van Argentinië Racing Club
20 Juan Oleniak Vlag van Argentinië Racing Club
21 Ramón Abeledo Vlag van Argentinië CA Independiente
22 Alberto González Vlag van Argentinië Boca Juniors
Bondscoach: Vlag van Argentinië Juan Carlos Lorenzo
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Engeland Wereldkampioenschap 1966
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Antonio Roma Vlag van Argentinië Boca Juniors
2 Rolando Irusta Vlag van Argentinië CA Lanús
3 Hugo Gatti Vlag van Argentinië River Plate
Verdediging
4 Roberto Perfumo Vlag van Argentinië Racing Club
6 Oscar Calics Vlag van Argentinië San Lorenzo
7 Silvio Marzolini Vlag van Argentinië Boca Juniors
Middenveld
5 José Varacka Vlag van Argentinië San Lorenzo
8 Roberto Ferreiro Vlag van Argentinië CA Independiente
9 Carmelo Simeone Vlag van Argentinië Boca Juniors
10 Antonio Rattin Vlag van Argentinië Boca Juniors
11 José Pastoriza Vlag van Argentinië CA Independiente
12 Rafael Albrecht Vlag van Argentinië San Lorenzo
13 Nelson López Vlag van Argentinië CA Banfield
Aanval
14 Mario Chaldú Vlag van Argentinië San Lorenzo
15 Jorge Solari Vlag van Argentinië River Plate
16 Alberto González Vlag van Argentinië Boca Juniors
17 Juan Sarnari Vlag van Argentinië River Plate
18 Alfredo Rojas Vlag van Argentinië Boca Juniors
19 Luis Artime Vlag van Argentinië CA Independiente
20 Ermindo Onega Vlag van Argentinië River Plate
21 Oscar Mas Vlag van Argentinië River Plate
22 Aníbal Tarabini Vlag van Argentinië CA Independiente
Bondscoach: Vlag van Argentinië Juan Carlos Lorenzo
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Duitsland Wereldkampioenschap 1974
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Daniel Carnevali Vlag van Spanje UD Las Palmas
12 Ubaldo Fillol Vlag van Argentinië CA River Plate
21 Miguel Santoro Vlag van Spanje Hércules CF
Verdediging
5 Ángel Bargas Vlag van Frankrijk FC Nantes
7 Jorge Carrascosa Vlag van Argentinië CA Huracán
9 Rubén Glaría Vlag van Argentinië San Lorenzo
14 Roberto Perfumo Vlag van Brazilië Cruzeiro EC
16 Pedro Sá Vlag van Argentinië Independiente
19 Néstor Togneri Vlag van Argentinië Estudiantes
20 Enrique Wolff Vlag van Spanje UD Las Palmas
Middenveld
6 Miguel Brindisi Vlag van Argentinië CA Huracán
8 Enrique Chazarreta Vlag van Argentinië San Lorenzo
10 Ramón Heredia Vlag van Spanje Atlético Madrid
15 Aldo Poy Vlag van Argentinië Rosario Central
18 Roberto Telch Vlag van Argentinië San Lorenzo
Aanval
2 Rubén Ayala Vlag van Spanje Atlético Madrid
3 Carlos Babington Vlag van Argentinië CA Huracán
4 Agustín Balbuena Vlag van Argentinië Independiente
11 René Houseman Vlag van Argentinië CA Huracán
13 Mario Kempes Vlag van Argentinië Rosario Central
17 Carlos Squeo Vlag van Argentinië Racing Club
22 Héctor Yazalde Vlag van Portugal Sporting Lissabon
Bondscoach: Vlag van Argentinië Vladislao Cap
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Argentinië Wereldkampioenschap 1978
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
3 Héctor Baley Vlag van Argentinië CA Huracán
5 Ubaldo Fillol Vlag van Argentinië CA River Plate
13 Ricardo La Volpe Vlag van Argentinië San Lorenzo
Verdediging
7 Luis Galván Vlag van Argentinië Talleres Córdoba
8 Rubén Galván Vlag van Argentinië Independiente
11 Daniel Killer Vlag van Argentinië Racing Club
15 Jorge Olguin Vlag van Argentinië San Lorenzo
18 Rubén Pagnanini Vlag van Argentinië Independiente
19 Daniel Passarella Aanvoerder Vlag van Argentinië CA River Plate
20 Alberto Tarantini Vlag van Argentinië Boca Juniors
Middenveld
1 Norberto Alonso Vlag van Argentinië CA River Plate
2 Osvaldo Ardiles Vlag van Argentinië CA Huracán
6 Américo Gallego Vlag van Argentinië Newell's Old Boys
12 Omar Larrosa Vlag van Argentinië Independiente
17 Miguel Oviedo Vlag van Argentinië Talleres Córdoba
21 José Valencia Vlag van Argentinië Talleres Córdoba
22 Ricky Villa Vlag van Argentinië Racing Club
Aanval
2 Daniel Bertoni Vlag van Argentinië Independiente
9 René Houseman Vlag van Argentinië CA Huracán
10 Mario Kempes Vlag van Spanje Valencia CF
14 Leopoldo Luqué Vlag van Argentinië CA River Plate
16 Óscar Ortíz Vlag van Argentinië CA River Plate
Bondscoach: Vlag van Argentinië César Luis Menotti
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Mexico Wereldkampioenschap 1986
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
15 Luis Islas Vlag van Argentinië Estudiantes
18 Nery Pumpido Vlag van Argentinië CA River Plate
22 Héctor Zelada Vlag van Mexico Club América
Verdediging
2 Sergio Batista Vlag van Argentinië Argentinos Juniors
3 Ricardo Bochini Vlag van Argentinië Independiente
5 José Luis Brown Vlag van Colombia Atlético Nacional
6 Daniel Passarella Vlag van Italië ACF Fiorentina
8 Néstor Clausen Vlag van Argentinië Independiente
9 José Cuciuffo Vlag van Argentinië Vélez Sársfield
13 Oscar Garré Vlag van Argentinië Ferro Carril Oeste
19 Oscar Ruggeri Vlag van Argentinië CA River Plate
Middenveld
7 Jorge Burruchaga Vlag van Frankrijk FC Nantes
12 Héctor Enrique Vlag van Argentinië CA River Plate
14 Ricardo Giusti Vlag van Argentinië Independiente
10 Diego Maradona Aanvoerder Vlag van Italië SSC Napoli
16 Julio Olarticoechea Vlag van Argentinië Boca Juniors
20 Carlos Tapia Vlag van Argentinië Boca Juniors
21 Marcelo Trobbiani Vlag van Spanje Elche CF
Aanval
1 Sergio Almirón Vlag van Argentinië Newell's Old Boys
4 Claudio Borghi Vlag van Argentinië Argentinos Juniors
17 Pedro Pasculli Vlag van Italië US Lecce
11 Jorge Valdano Vlag van Spanje Real Madrid
Bondscoach: Vlag van Argentinië Carlos Bilardo
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Verenigde Staten Wereldkampioenschap 1994
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Sergio Goycochea Vlag van Argentinië CA River Plate
12 Luis Islas Vlag van Argentinië Independiente
22 Norberto Scoponi Vlag van Argentinië Newell's Old Boys
Verdediging
2 Sergio Vázquez Vlag van Chili Universidad Católica
3 José Antonio Chamot Vlag van Italië Lazio Roma
4 Roberto Sensini Vlag van Italië AC Parma
6 Oscar Ruggeri Vlag van Argentinië San Lorenzo
13 Fernando Cáceres Vlag van Spanje Real Zaragoza
15 Jorge Borelli Vlag van Argentinië Racing Club
Middenveld
5 Fernando Redondo Vlag van Spanje Real Madrid
8 José Basualdo Vlag van Argentinië Vélez Sársfield
10 Diego Maradona Vlag van Argentinië Newell's Old Boys
14 Diego Simeone Vlag van Spanje Atlético Madrid
16 Hernán Díaz Vlag van Argentinië CA River Plate
18 Hugo Pérez Vlag van Spanje Sporting Gijón
20 Leonardo Rodríguez Vlag van Italië Atalanta Bergamo
21 Alejandro Mancuso Vlag van Argentinië Boca Juniors
Aanval
7 Claudio Caniggia Vlag van Portugal SL Benfica
9 Gabriel Batistuta Vlag van Italië ACF Fiorentina
11 Ramón Medina Bello Vlag van Japan Yokohama F. Marinos
17 Ariel Ortega Vlag van Argentinië CA River Plate
19 Abel Balbo Vlag van Italië AS Roma
Bondscoach: Vlag van Argentinië Alfio Basile
Selectie van Argentinië bij het Vlag van Frankrijk Wereldkampioenschap 1998
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Carlos Roa 10 0 Vlag van Spanje RCD Mallorca
12 Germán Burgos 14 0 Vlag van Argentinië CA River Plate
17 Pablo Cavallero 4 0 Vlag van Argentinië Unión de Santa Fe
Verdediging
2 Roberto Ayala 36 1 Vlag van Italië AC Milan
3 José Antonio Chamot 35 1 Vlag van Spanje Atlético Madrid
4 Mauricio Pineda 6 0 Vlag van Italië Udinese
6 Roberto Sensini 44 0 Vlag van Italië Parma
13 Pablo Paz 13 1 Vlag van Spanje CD Tenerife
14 Nelson Vivas 14 1 Vlag van Engeland Arsenal
22 Javier Zanetti 31 2 Vlag van Italië Internazionale
Middenveld
5 Matías Almeyda 18 0 Vlag van Italië Lazio Roma
8 Diego Simeone Aanvoerder 71 10 Vlag van Italië Internazionale
11 Juan Sebastián Verón 17 1 Vlag van Italië Parma
15 Leonardo Astrada 31 1 Vlag van Argentinië CA River Plate
16 Sergio Berti 19 2 Vlag van Argentinië CA River Plate
20 Marcelo Gallardo 27 11 Vlag van Argentinië CA River Plate
Aanval
7 Claudio López 19 4 Vlag van Spanje Valencia CF
9 Gabriel Batistuta 63 43 Vlag van Italië Fiorentina
10 Ariel Ortega 51 9 Vlag van Italië Sampdoria
18 Abel Balbo 35 11 Vlag van Italië Parma
19 Hernán Crespo 14 6 Vlag van Italië Parma
21 Marcelo Delgado 14 0 Vlag van Argentinië Racing Club
Bondscoach: Vlag van Argentinië Daniel Passarella

FIFA Confederations Cup

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Argentinië bij de Vlag van Duitsland FIFA Confederations Cup 2005
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Leo Franco Vlag van Spanje Atlético Madrid
12 Germán Lux Vlag van Argentinië CA River Plate
22 Willy Caballero Vlag van Spanje Elche CF
Verdediging
2 Walter Samuel Vlag van Spanje Real Madrid
3 Juan Pablo Sorín Vlag van Spanje Villarreal CF
4 Javier Zanetti Vlag van Italië Internazionale
6 Gabriel Heinze Vlag van Engeland Manchester United
13 Gonzalo Rodríguez Vlag van Spanje Villarreal CF
14 Gabriel Milito Vlag van Spanje Real Zaragoza
15 Diego Placente Vlag van Duitsland Bayer Leverkusen
16 Fabricio Coloccini Vlag van Spanje Deportivo La Coruña
20 Martín Demichelis Vlag van Duitsland Bayern München
Middenveld
5 Esteban Cambiasso Vlag van Italië Internazionale
8 Juan Román Riquelme Vlag van Spanje Villarreal CF
10 Pablo Aimar Vlag van Spanje Valencia CF
17 Lucas Bernardi Vlag van Frankrijk AS Monaco
18 Mario Santana Vlag van Italië US Palermo
19 Maxi Rodriguez Vlag van Spanje Espanyol
22 Luciano Galletti Vlag van Spanje Real Zaragoza
Aanval
7 Carlos Tévez Vlag van Brazilië Corinthians
9 Javier Saviola Vlag van Frankrijk AS Monaco
11 César Delgado Vlag van Mexico Cruz Azul
21 Luciano Figueroa Vlag van Spanje Villarreal CF
Bondscoach: Vlag van Argentinië José Pekerman

Copa América

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Argentinië bij de Vlag van Venezuela Copa América 2007
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Roberto Abbondanzieri Vlag van Spanje Getafe CF
12 Juan Pablo Carrizo Vlag van Argentinië CA River Plate
22 Agustín Orión Vlag van Argentinië San Lorenzo
Verdediging
2 Roberto Ayala Aanvoerder Vlag van Spanje Real Zaragoza
3 Cata Díaz Vlag van Spanje Getafe CF
4 Hugo Ibarra Vlag van Argentinië Boca Juniors
6 Gabriel Heinze Vlag van Engeland Manchester United
8 Javier Zanetti Vlag van Italië Internazionale
15 Gabriel Milito Vlag van Spanje FC Barcelona
17 Nicolás Burdisso Vlag van Italië Internazionale
Middenveld
5 Fernando Gago Vlag van Spanje Real Madrid
10 Juan Román Riquelme Vlag van Argentinië Boca Juniors
13 Lucho González Vlag van Portugal FC Porto
14 Javier Mascherano Vlag van Engeland Liverpool
16 Pablo Aimar Vlag van Spanje Real Zaragoza
19 Esteban Cambiasso Vlag van Italië Internazionale
20 Juan Sebastián Verón Vlag van Argentinië Estudiantes de La Plata
Aanval
7 Rodrigo Palacio Vlag van Argentinië Boca Juniors
9 Hernán Crespo Vlag van Italië Internazionale
11 Carlos Tévez Vlag van Engeland West Ham United
18 Lionel Messi Vlag van Spanje FC Barcelona
21 Diego Milito Vlag van Spanje Real Zaragoza
Bondscoach: Vlag van Argentinië Alfio Basile
Selectie van Argentinië bij de Vlag van Argentinië Copa América 2011
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Juan Pablo Carrizo Vlag van Italië Lazio Roma
12 Mariano Andújar Vlag van Italië Calcio Catania
23 Sergio Romero Vlag van Nederland AZ Alkmaar
Verdediging
2 Ezequiel Garay Vlag van Portugal SL Benfica
3 Pablo Zabaleta Vlag van Engeland Manchester City
4 Nicolás Burdisso Vlag van Italië AS Roma
6 Gabriel Milito Vlag van Spanje FC Barcelona
8 Javier Zanetti Vlag van Italië Internazionale
13 Nicolás Pareja Vlag van Rusland Spartak Moskou
17 Marcos Rojo Vlag van Rusland Spartak Moskou
Middenveld
5 Esteban Cambiasso Vlag van Italië Internazionale
7 Ángel Di María Vlag van Spanje Real Madrid
14 Javier Mascherano Aanvoerder Vlag van Spanje FC Barcelona
15 Lucas Biglia Vlag van België RSC Anderlecht
18 Javier Pastore Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
19 Éver Banega Vlag van Spanje Valencia CF
20 Fernando Gago Vlag van Spanje Real Madrid
Aanval
9 Gonzalo Higuaín Vlag van Spanje Real Madrid
10 Lionel Messi Vlag van Spanje FC Barcelona
11 Carlos Tévez Vlag van Engeland Manchester City
16 Kun Agüero Vlag van Spanje Atlético Madrid
21 Ezequiel Lavezzi Vlag van Italië SSC Napoli
22 Diego Milito Vlag van Italië Internazionale
Bondscoach: Vlag van Argentinië Sergio Batista
Selectie van Argentinië bij de Vlag van Chili Copa América 2015
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Sergio Romero Vlag van Italië UC Sampdoria
12 Nahuel Guzmán Vlag van Mexico Tigres UANL
23 Mariano Andújar Vlag van Italië SSC Napoli
23 Agustín Marchesín Vlag van Mexico Santos Laguna
Verdediging
2 Ezequiel Garay Vlag van Rusland Zenit Sint-Peterburg
3 Facundo Roncaglia Vlag van Italië Genoa CFC
4 Pablo Zabaleta Vlag van Engeland Manchester City
13 Milton Casco Vlag van Argentinië Newell's Old Boys
15 Martín Demichelis Vlag van Engeland Manchester City
16 Marcos Rojo Vlag van Engeland Manchester United
17 Nicolás Otamendi Vlag van Spanje Valencia CF
Middenveld
5 Fernando Gago Vlag van Argentinië Boca Juniors
6 Lucas Biglia Vlag van Italië SS Lazio
7 Ángel Di María Vlag van Engeland Manchester United
8 Roberto Pereyra Vlag van Italië Juventus
14 Javier Mascherano Vlag van Spanje FC Barcelona
19 Éver Banega Vlag van Spanje Valencia CF
20 Érik Lamela Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
21 Javier Pastore Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Aanval
9 Gonzalo Higuaín Vlag van Italië SSC Napoli
10 Lionel Messi Aanvoerder Vlag van Spanje FC Barcelona
11 Sergio Agüero Vlag van Engeland Manchester City
18 Carlos Tevez Vlag van Italië Juventus
22 Ezequiel Lavezzi Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Bondscoach: Vlag van Argentinië Gerardo Martino
Selectie van Argentinië bij de Vlag van Verenigde Staten Copa América 2016
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Sergio Romero Vlag van Italië UC Sampdoria
12 Nahuel Guzmán Vlag van Mexico Tigres UANL
23 Mariano Andújar Vlag van Argentinië Estudiantes
Verdediging
2 Jonathan Maidana Vlag van Argentinië River Plate
3 Facundo Roncaglia Vlag van Italië ACF Fiorentina
4 Gabriel Mercado Vlag van Argentinië River Plate
13 Ramiro Funes Mori Vlag van Engeland Everton
15 Víctor Cuesta Vlag van Argentinië Independiente
16 Marcos Rojo Vlag van Engeland Manchester United
17 Nicolás Otamendi Vlag van Engeland Manchester City
Middenveld
5 Matías Kranevitter Vlag van Spanje Atlético Madrid
6 Lucas Biglia Vlag van Italië SS Lazio
7 Ángel Di María Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
8 Augusto Fernández Vlag van Spanje Atlético Madrid
14 Javier Mascherano Vlag van Spanje FC Barcelona
18 Érik Lamela Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
19 Éver Banega Vlag van Spanje Sevilla FC
20 Nicolás Gaitán Vlag van Portugal SL Benfica
21 Javier Pastore Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Aanval
9 Gonzalo Higuaín Vlag van Italië SSC Napoli
10 Lionel Messi Aanvoerder Vlag van Spanje FC Barcelona
11 Sergio Agüero Vlag van Engeland Manchester City
22 Ezequiel Lavezzi Vlag van China Hebei China Fortune
Bondscoach: Vlag van Argentinië Gerardo Martino
Selectie van Argentinië bij de Vlag van Brazilië Copa América 2021
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Franco Armani Vlag van Argentinië River Plate
12 Agustín Marchesín Vlag van Portugal FC Porto
23 Emiliano Martínez Vlag van Engeland Aston Villa
Verdediging
2 Lucas Martínez Quarta Vlag van Italië ACF Fiorentina
3 Nicolás Tagliafico Vlag van Nederland AFC Ajax
4 Gonzalo Montiel Vlag van Argentinië River Plate
6 Germán Pezzella Vlag van Italië ACF Fiorentina
8 Marcos Acuña Vlag van Spanje Sevilla FC
13 Cristian Romero Vlag van Italië Atalanta Bergamo
19 Nicolás Otamendi Vlag van Portugal SL Benfica
25 Lisandro Martínez Vlag van Nederland AFC Ajax
26 Nahuel Molina Vlag van Italië Udinese
Middenveld
5 Leandro Paredes Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
7 Rodrigo De Paul Vlag van Italië Udinese
11 Ángel Di María Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
14 Exequiel Palacios Vlag van Duitsland Bayer Leverkusen
17 Nicolás Domínguez Vlag van Italië Bologna FC 1909
18 Guido Rodríguez Vlag van Spanje Real Betis
20 Giovani Lo Celso Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
Aanval
9 Sergio Agüero Vlag van Engeland Manchester City
10 Lionel Messi Aanvoerder Vlag van Spanje FC Barcelona
15 Nicolás González Vlag van Duitsland VfB Stuttgart
16 Joaquín Correa Vlag van Italië SS Lazio
21 Ángel Correa Vlag van Spanje Atlético Madrid
22 Lautaro Martínez Vlag van Italië Internazionale
24 Alejandro Gómez Vlag van Spanje Sevilla FC
27 Julían Álvarez Vlag van Argentinië River Plate
Bondscoach: Vlag van Argentinië Lionel Scaloni

Thuis

1901–08
1908–1974
1975
1978
1982
1986
1990
1994
1998
1999
2002
2004
2006
2008
2010
2011
2013
2015
2016
2018
2019
2021
2022
2024

Uit en speciale tenues

1919
1958
1978
1982
1986
1994
1998
2002
2004
2006
2008
2010
2011
2014
2015
2018
2020
2022
2024